به گزارش پایگاه خبری همدانی ها ، جواد موگویی در صفحه شخصی اش به نحوه‌ی مواجه با سعید اسماعیلی پرداخته است.
سعید اسماعیلی مدالش را به مردم، خاصه کارگران تقدیم کرده. اما همین را دستاویزی کردند برای خلق دوگانه «پهلوان مردمی» – «قهرمان حکومتی». نوشته‌اند او برخلاف بقیه مدالش را به مردم تقدیم کرد. گویی سایر هم‌تیمی‌هایش زبانم‌لال به جانداران یا گیاهان پیش‌کش کرده‌اند! تقدیم مدال به مردم، امری پسندیده و البته عادیِ همه قهرمانان است. اما شما جناب اسماعیلی، قهرمان ۲۱ساله عزیز، مراقب باش که برایت دام پهن کردند! دو سناریو برایت نگاشته‌اند؛ دقیق و با جزییات. سناریوی اول: ابتدا با لقب «پهلوانِ مردم» تو را در مقابل هم‌تیمی‌هایت قرار می‌دهند. بعد کافیست سخنی از وضعیت بد اقتصادی یا انتقاد از معیشت مردم بکنی، بلافاصله تیترت می‌کنند در بی‌بی‌سی. بعد بتدریج تو میشوی پرچم‌دار مخالفت با حکومت! روزی نیست که لقب «تختیِ‌زمان» را خرجت نکنند. بعد با چند تماس! می‌نشینند زیرپایت که رخت مهاجرت برتنت کنند. یکهو بخود می‌آیی می‌بینی از اردوی تیم‌ملی ایران رسیدی به اردوی تیم‌پناهندگان! بعد جنجال می‌شود که قهرمان ۲۱ساله ترکِ وطن کرد. از اینجا ببعد تو میشوی نماد فرار قهرمانان. یکهو بمدد فیلا، در مسابقات نه یک‌بار بلکه چندبار با حریف ایرانی روبرویت می‌کنند؛ عین سناریوی کیمیا و ناهید. دو سر برد است؛ اگر مدال بگیری می‌گویند با پسر ایرانی چه کردید که برای کشور دیگری مدال گرفت. اما اگر ببازی، آنقدر حریف ایرانیت را تحت‌فشار قرار می‌دهند که مثل ناهید کیانی آرزوی مرگ کند. پروژه تکمیل می‌شود؛ قهرمان۲۱ساله المپیک را می‌کنند اپوزیسیون حکومت و تمام. اما سناریوی دوم؛ اگر سرت به کشتی گرم باشد و به سناریوی اول آن‌ها پا ندهی، اگر مثل تمام ورزشکاران دنیا با رییس‌جمهور کشورت عکس بیاندازی یا مدالت را تقدیم شهدای وطن کنی و خلاصه این منش را برگزینی، ناگهان ورق برمی‌گردد! میشوی کشتی‌گیر حکومت! و ضدمردم! آن‌وقت تو مدام با تختی در قیاسی، لکن تو در نقش مزدوری و تختی در نقش جهان‌پهلوانی. حتی اگر مثل یزدانی با ۱۰مدال جهانی و المپیک، با کتف مجروح به فینال المپیک هم برسی، همچون کفتار در کمینت هستند تا پس از باختت هورا بکشند! با هر امتیازی که بدهی کف می‌زنند! درست مثل بازی با انگلیس در جام‌جهانی فوتبال. القصه! مراقب باش که در پشت القاب «پهلوانِ مردم» در کمینت نشسته‌اند. این جماعت نه درد مردم دارند و نه دلسوزیِ برای قهرمانِ وطن. چندسالیست که در کمین قهرمانان ورزشی نشسته‌اند برای ایجاد شکاف اجتماعی و چیزهای دیگر، که بماند!